dinsdag 11 december 2012
Sociaal?
Ik heb zelf een diagnose, en weet heel veel van ASS en durf gerust te zeggen dat geen enkele persoon met ASS alleen 80-100% hoeft te worden afgekeurd. En ja, je rot weg in een sociale werkvoorziening als je daar ondervraagd word. Eigenlijk is het van: hier heb je 1250 netto en nu niet meer zeiken. Banen in het bedrijfsleven (en overheid) moeten er komen en die moet je niet met allerlei softe trajecten inzetten, leuke beeldvormingsdingetjes (allemaal al gebeurd) Maar gewoon met keiharde sancties. 1 op de 10 werknemers, red je dat niet als werkgever, 10000 boete. Moet je eens zien hoe snel die banen er zijn. En ja, loop dagelijks rond in de GGZ, heb bij een reintegratiebureau gewerkt en jarenlang mijn geld verdiend met softe beeldvormingscampagnes.
woensdag 15 september 2010
3g
3G
De afgelopen drie jaar mocht ik vanuit CNV-Jongeren rondlopen in de wereld van jongeren met een beperking & dan specifiek de focus op; hoe krijgen we in Nederland de arbeidsparticipatie van deze jongeren omhoog. Wanneer je de harde cijfers beschouwd dan gaat de participatie juist omlaag ipv omhoog. Dit ondanks alle inspanningen die door vele partijen worden geleverd.
In die drie jaar ben ik tot de overtuiging gekomen dat deze problematiek alleen is aan te pakken door de volgende drie elementen te combineren;
Administratief ontzorgen
Zowel voor de werkgever als voor de uitkeringsgerechtigde is het knap lastig om aan het werk te gaan. Je komt bijna om in de papier winkel. Hier ligt een belangrijke rol voor de uitkeringsinstantie. Een “geen gezeur” garantie zou hier de uitkomst kunnen bieden of terwijl; de uitkeringsinstantie neemt de verantwoordelijkheid voor een deugdelijke papierwinkel op zich en levert eventueel nog in te vullen formulieren zoveel mogelijk kant-en-klaar aan.
Werk moet lonen
Een kreet die vaak gebezigd is maar nog te vaak weerbarstig uitpakt.
Van een uitkering richting een baan moet altijd een + opleveren.
Vaak moet je al diverse drempels over om überhaupt vanuit een uitkering aan de slag te gaan. Als je dan ook nog eens financieel er op moet toe leggen….dat kan echt niet!
Vinden
Wajongeren zijn lastig te vinden, lastig in beeld te krijgen en lastig te matchen met werkgevers. Daarom zou het goed zijn om 1 toegankelijke plek te ontwikkelen waar het zowel voor wajongeren als voor werkgevers interessant en prikkelend is om zich rechtstreeks te begeven.
De afgelopen drie jaar mocht ik vanuit CNV-Jongeren rondlopen in de wereld van jongeren met een beperking & dan specifiek de focus op; hoe krijgen we in Nederland de arbeidsparticipatie van deze jongeren omhoog. Wanneer je de harde cijfers beschouwd dan gaat de participatie juist omlaag ipv omhoog. Dit ondanks alle inspanningen die door vele partijen worden geleverd.
In die drie jaar ben ik tot de overtuiging gekomen dat deze problematiek alleen is aan te pakken door de volgende drie elementen te combineren;
Administratief ontzorgen
Zowel voor de werkgever als voor de uitkeringsgerechtigde is het knap lastig om aan het werk te gaan. Je komt bijna om in de papier winkel. Hier ligt een belangrijke rol voor de uitkeringsinstantie. Een “geen gezeur” garantie zou hier de uitkomst kunnen bieden of terwijl; de uitkeringsinstantie neemt de verantwoordelijkheid voor een deugdelijke papierwinkel op zich en levert eventueel nog in te vullen formulieren zoveel mogelijk kant-en-klaar aan.
Werk moet lonen
Een kreet die vaak gebezigd is maar nog te vaak weerbarstig uitpakt.
Van een uitkering richting een baan moet altijd een + opleveren.
Vaak moet je al diverse drempels over om überhaupt vanuit een uitkering aan de slag te gaan. Als je dan ook nog eens financieel er op moet toe leggen….dat kan echt niet!
Vinden
Wajongeren zijn lastig te vinden, lastig in beeld te krijgen en lastig te matchen met werkgevers. Daarom zou het goed zijn om 1 toegankelijke plek te ontwikkelen waar het zowel voor wajongeren als voor werkgevers interessant en prikkelend is om zich rechtstreeks te begeven.
woensdag 28 juli 2010
Werken op niveau!
Als je de meest recente cijfers bekijkt over de instroom van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt stemmen die niet vrolijk.
Kijken we bijvoorbeeld richting de Wajong doelgroep dan zie je dat ondanks de inspanningen en de riante beschikbare middelen de instroom niet toeneemt maar afneemt.
Dit heeft in mijn beleving een vijftal redenen;
Kijken we bijvoorbeeld richting de Wajong doelgroep dan zie je dat ondanks de inspanningen en de riante beschikbare middelen de instroom niet toeneemt maar afneemt.
Dit heeft in mijn beleving een vijftal redenen;
- Er is onvoldoende ruimte om te kijken wat iemand kan, vaak start iemand op een functie die niet past bij zijn/haar opleiding "begin hier maar eens mee"
- Er zijn onvoldoende prikkels om bestanden waar mensen inzitten op elkaar te laten aansluiten.
- Er is onvoldoende inzichtelijk welke partij het beste mensen richting de arbeidsmarkt kan reintegeren.
- Bij werkgevers bestaat nog altijd het beeld dat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt op een MBO- niveau functioneren.
- Er is steeds een focus op een nieuwe doelgroep....en daarbij komt het "zittend" bestand steeds verder uit het blikveld te staan.
Daarbij; is het voor werkgevers heel goed mogelijk om telkens een nieuw iemand te laten instromen op bijvoorbeeld een werkervaringsplek. De bedoeling is dat een werkervaringsplek een "rapid start" geeft op de arbeidsmarkt, maar feitelijk zijn sommige werkervaringsplekken gewoon goedkope arbeidskrachten.
Tot slot, loont werken nog lang niet altijd. En dat zou wel moeten, ook qua geld. Het kan niet zo zijn dat je bijvoorbeeld 100/150 euro netto per maand meer verdiend, maar omdat je hierdoor uit allerlei regelingen valt je uiteindelijk geld moet toeleggen om te werken!
woensdag 3 maart 2010
Werk eerst!
Werk, eerst!
In een overgroot deel van de Nederlandse gemeenten is het gebruikelijk om de aanvraag van een bijstandsuitkering te koppelen aan het uitvoeren van werkzaamheden ter behoeve van de gemeenschap, dit gekoppeld aan het aanleren van werknemersvaardigheden. In vakjargon is dit principe “workfirst” gedoopt.
Dit workfirst principe gaat echter niet op voor jongeren met een functiebeperking.
Dit betekend dat deze jongeren (zeker degene die onder de oude wetgeving vallen) veelal thuis zitten omdat het lastig is om een passende baan voor hen te vinden.
Mijn stelling is om ze in ieder geval aan de slag te laten gaan. Ook als dit in beginsel niet passend is. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met psychische & fysieke beperkingen maar daarbuiten moet iedereen gewoon aan de slag. Juist jongeren met een functieperking.
In een overgroot deel van de Nederlandse gemeenten is het gebruikelijk om de aanvraag van een bijstandsuitkering te koppelen aan het uitvoeren van werkzaamheden ter behoeve van de gemeenschap, dit gekoppeld aan het aanleren van werknemersvaardigheden. In vakjargon is dit principe “workfirst” gedoopt.
Dit workfirst principe gaat echter niet op voor jongeren met een functiebeperking.
Dit betekend dat deze jongeren (zeker degene die onder de oude wetgeving vallen) veelal thuis zitten omdat het lastig is om een passende baan voor hen te vinden.
Mijn stelling is om ze in ieder geval aan de slag te laten gaan. Ook als dit in beginsel niet passend is. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met psychische & fysieke beperkingen maar daarbuiten moet iedereen gewoon aan de slag. Juist jongeren met een functieperking.
vrijdag 23 oktober 2009
Re-integratie in Nederland
Re-integratie in Nederland
Aanleiding/inleiding
Begin 2008 kwam ik nadat ik twee mislukte individuele re-integratietrajecten (IRO) achter de rug had bij een nieuw re-integratiebedrijf terecht. Vanuit het UWV werd duidelijk aangegeven dat dit de laatste keer was dat er bereidheid was om geld te investeren om mij richting de arbeidsmarkt te geleiden.
Dit moest dus gewoon goed gaan, want mijn drijfveer was & is om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien, en in beginsel minder en uiteindelijk het helemaal zonder een uitkering te kunnen rooien.
Vol goede moed begonnen we aan het traject, eerst werd er aangevangen met het formuleren van een begeleidingsvisie. Om deze visie neer goed op papier te krijgen werden zowel ex-werkgevers als mensen uit mijn privéleven geïnterviewd. Wekelijks had ik gesprekken bij het bedrijf, gesprekken over hoe het met me ging, gesprekken over de begeleidingsvisie.
Medio augustus 2008 stond de begeleidingsvisie er eindelijk, het was tijd om richting de arbeidsmarkt me te begeven.
Dit heeft tussen augustus 2008 en augustus 2009 welgesteld NUL gesprekken bij werkgevers opgeleverd. Dit ondanks het versturen van 100+ sollicitatiebrieven, en het aanreiken van 250+ vacatures van mijn kant, op allerlei niveaus van MBO, MBO+ tot HBO.
Probleemstelling
Zoals uit het bovengenoemde ervaringsverhaal blijkt is er in 1,5 jaar geen enkel gesprek bij een bedrijf geweest. Er is op een goede manier begeleid, en de gesprekken waren voor mij buitengewoon zinvol, maar de IRO is gewoon in mijn overtuiging mislukt, het heeft mij geen baan opgeleverd.
Inmiddels heb ik wel op eigen kracht een baan gevonden, echter moet oude IRO traject wel worden afgesloten. Voorwaarde daarvoor is dat ik met mijn contract bij ze langs ga. Hier heb ik totaal geen trek in, want ze hebben NUL credit dat ik nu een baan heb, en die credits gun ik ze dan ook echt niet.
Aanleiding/inleiding
Begin 2008 kwam ik nadat ik twee mislukte individuele re-integratietrajecten (IRO) achter de rug had bij een nieuw re-integratiebedrijf terecht. Vanuit het UWV werd duidelijk aangegeven dat dit de laatste keer was dat er bereidheid was om geld te investeren om mij richting de arbeidsmarkt te geleiden.
Dit moest dus gewoon goed gaan, want mijn drijfveer was & is om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien, en in beginsel minder en uiteindelijk het helemaal zonder een uitkering te kunnen rooien.
Vol goede moed begonnen we aan het traject, eerst werd er aangevangen met het formuleren van een begeleidingsvisie. Om deze visie neer goed op papier te krijgen werden zowel ex-werkgevers als mensen uit mijn privéleven geïnterviewd. Wekelijks had ik gesprekken bij het bedrijf, gesprekken over hoe het met me ging, gesprekken over de begeleidingsvisie.
Medio augustus 2008 stond de begeleidingsvisie er eindelijk, het was tijd om richting de arbeidsmarkt me te begeven.
Dit heeft tussen augustus 2008 en augustus 2009 welgesteld NUL gesprekken bij werkgevers opgeleverd. Dit ondanks het versturen van 100+ sollicitatiebrieven, en het aanreiken van 250+ vacatures van mijn kant, op allerlei niveaus van MBO, MBO+ tot HBO.
Probleemstelling
Zoals uit het bovengenoemde ervaringsverhaal blijkt is er in 1,5 jaar geen enkel gesprek bij een bedrijf geweest. Er is op een goede manier begeleid, en de gesprekken waren voor mij buitengewoon zinvol, maar de IRO is gewoon in mijn overtuiging mislukt, het heeft mij geen baan opgeleverd.
Inmiddels heb ik wel op eigen kracht een baan gevonden, echter moet oude IRO traject wel worden afgesloten. Voorwaarde daarvoor is dat ik met mijn contract bij ze langs ga. Hier heb ik totaal geen trek in, want ze hebben NUL credit dat ik nu een baan heb, en die credits gun ik ze dan ook echt niet.
maandag 17 augustus 2009
Vechten
Vechten
Veel wajongeren moeten vanaf hun prilste levensjaar vechten…
Dat gaat ook voor mij op.
Al vroeg kreeg ik te maken met allerlei ziekteverschijnselen.
Die het voor mij buitengewoon exceptioneel maakten om een reguliere schoolloopbaan te doorlopen.
Die er zelfs voor zorgden dat ik op mijn 18e een SW (sociale werkplaats) indicatie kreeg.
Maar i.p.v. hierin te berusten ben ik het gevecht aangegaan.
Omdat ik weet dat ik beter kan en ik ook van mezelf beter moet.
Natuurlijk is de SW voor velen een prima plek. Maar evenzoveel mensen hebben zoveel meer in hun mars.
En ik wil bij die mensen hun fighting spirit aanwakkeren.
Ze niet beletten, extra obstakels opwerpen, maar juist ieder mensen tot volledig wasdom laten komen.
Veel wajongeren moeten vanaf hun prilste levensjaar vechten…
Dat gaat ook voor mij op.
Al vroeg kreeg ik te maken met allerlei ziekteverschijnselen.
Die het voor mij buitengewoon exceptioneel maakten om een reguliere schoolloopbaan te doorlopen.
Die er zelfs voor zorgden dat ik op mijn 18e een SW (sociale werkplaats) indicatie kreeg.
Maar i.p.v. hierin te berusten ben ik het gevecht aangegaan.
Omdat ik weet dat ik beter kan en ik ook van mezelf beter moet.
Natuurlijk is de SW voor velen een prima plek. Maar evenzoveel mensen hebben zoveel meer in hun mars.
En ik wil bij die mensen hun fighting spirit aanwakkeren.
Ze niet beletten, extra obstakels opwerpen, maar juist ieder mensen tot volledig wasdom laten komen.
vrijdag 7 augustus 2009
Mindswitch
Mindswitch
Gisteren las ik een artikel van iemand die ik erg bewonder en hij sprak hierin over een mindswitch. Een mindswitch die we volgens mij ook goed kunnen gebruiken op het Wajongdossier.
Hoe meer bedrijven ik bezoek, hoe meer mensen ik spreek hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het allemaal niet zo heel lastig is…Wajongeren aan de slag helpen.
Een heleboel dingen in Nederland kloppen gewoon rondom dit dossier.
Regelgeving: klopt
Financiële voordelen: kloppen
Variëteit: klopt
In Nederland moet er alleen een mindswitch worden gemaakt. Werk boven alles. Het is volstrekt onjuist dat er een groot deel van het re-integratiebudget in het prepareren van mensen voor de arbeidsmarkt gaat zitten.
Dit belangrijke werk dient te worden overgenomen door andere sectoren (denk dan aan de geestelijke gezondheidszorg), terwijl in de re-integratiesector alleen maar mensen zouden terecht moeten komen die ready for action zijn!
Gisteren las ik een artikel van iemand die ik erg bewonder en hij sprak hierin over een mindswitch. Een mindswitch die we volgens mij ook goed kunnen gebruiken op het Wajongdossier.
Hoe meer bedrijven ik bezoek, hoe meer mensen ik spreek hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het allemaal niet zo heel lastig is…Wajongeren aan de slag helpen.
Een heleboel dingen in Nederland kloppen gewoon rondom dit dossier.
Regelgeving: klopt
Financiële voordelen: kloppen
Variëteit: klopt
In Nederland moet er alleen een mindswitch worden gemaakt. Werk boven alles. Het is volstrekt onjuist dat er een groot deel van het re-integratiebudget in het prepareren van mensen voor de arbeidsmarkt gaat zitten.
Dit belangrijke werk dient te worden overgenomen door andere sectoren (denk dan aan de geestelijke gezondheidszorg), terwijl in de re-integratiesector alleen maar mensen zouden terecht moeten komen die ready for action zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)