Re-integratie in Nederland

Re-integratie in Nederland


Aanleiding/inleiding

Begin 2008 kwam ik nadat ik twee mislukte individuele re-integratietrajecten (IRO) achter de rug had bij een nieuw re-integratiebedrijf terecht. Vanuit het UWV werd duidelijk aangegeven dat dit de laatste keer was dat er bereidheid was om geld te investeren om mij richting de arbeidsmarkt te geleiden.

Dit moest dus gewoon goed gaan, want mijn drijfveer was & is om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien, en in beginsel minder en uiteindelijk het helemaal zonder een uitkering te kunnen rooien.

Vol goede moed begonnen we aan het traject, eerst werd er aangevangen met het formuleren van een begeleidingsvisie. Om deze visie neer goed op papier te krijgen werden zowel ex-werkgevers als mensen uit mijn privéleven geïnterviewd. Wekelijks had ik gesprekken bij het bedrijf, gesprekken over hoe het met me ging, gesprekken over de begeleidingsvisie.

Medio augustus 2008 stond de begeleidingsvisie er eindelijk, het was tijd om richting de arbeidsmarkt me te begeven.

Dit heeft tussen augustus 2008 en augustus 2009 welgesteld NUL gesprekken bij werkgevers opgeleverd. Dit ondanks het versturen van 100+ sollicitatiebrieven, en het aanreiken van 250+ vacatures van mijn kant, op allerlei niveaus van MBO, MBO+ tot HBO.


Probleemstelling

Zoals uit het bovengenoemde ervaringsverhaal blijkt is er in 1,5 jaar geen enkel gesprek bij een bedrijf geweest. Er is op een goede manier begeleid, en de gesprekken waren voor mij buitengewoon zinvol, maar de IRO is gewoon in mijn overtuiging mislukt, het heeft mij geen baan opgeleverd.

Inmiddels heb ik wel op eigen kracht een baan gevonden, echter moet oude IRO traject wel worden afgesloten. Voorwaarde daarvoor is dat ik met mijn contract bij ze langs ga. Hier heb ik totaal geen trek in, want ze hebben NUL credit dat ik nu een baan heb, en die credits gun ik ze dan ook echt niet.

Vechten

Vechten

Veel wajongeren moeten vanaf hun prilste levensjaar vechten…
Dat gaat ook voor mij op.

Al vroeg kreeg ik te maken met allerlei ziekteverschijnselen.
Die het voor mij buitengewoon exceptioneel maakten om een reguliere schoolloopbaan te doorlopen.
Die er zelfs voor zorgden dat ik op mijn 18e een SW (sociale werkplaats) indicatie kreeg.
Maar i.p.v. hierin te berusten ben ik het gevecht aangegaan.
Omdat ik weet dat ik beter kan en ik ook van mezelf beter moet.

Natuurlijk is de SW voor velen een prima plek. Maar evenzoveel mensen hebben zoveel meer in hun mars.
En ik wil bij die mensen hun fighting spirit aanwakkeren.

Ze niet beletten, extra obstakels opwerpen, maar juist ieder mensen tot volledig wasdom laten komen.

Mindswitch

Mindswitch

Gisteren las ik een artikel van iemand die ik erg bewonder en hij sprak hierin over een mindswitch. Een mindswitch die we volgens mij ook goed kunnen gebruiken op het Wajongdossier.

Hoe meer bedrijven ik bezoek, hoe meer mensen ik spreek hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het allemaal niet zo heel lastig is…Wajongeren aan de slag helpen.
Een heleboel dingen in Nederland kloppen gewoon rondom dit dossier.

Regelgeving: klopt
Financiële voordelen: kloppen
Variëteit: klopt


In Nederland moet er alleen een mindswitch worden gemaakt. Werk boven alles. Het is volstrekt onjuist dat er een groot deel van het re-integratiebudget in het prepareren van mensen voor de arbeidsmarkt gaat zitten.

Dit belangrijke werk dient te worden overgenomen door andere sectoren (denk dan aan de geestelijke gezondheidszorg), terwijl in de re-integratiesector alleen maar mensen zouden terecht moeten komen die ready for action zijn!

28 bedrijven 9 maanden tijd 28 bedrijven bezocht om ze te enthousiasmeren over het Wajong verhaal.Gekeken in de keuken van een reïntegratiebedrijf. Ontelbare mensen gesproken op diverse bijeenkomsten. Overheid, semi-overheid, belangenorganisaties etc.Een wajong-verhaal waar ik rotsvast in geloof. En waarin ik ook heb gemerkt dat werkgevers erin geloven.Steeds vaker bekruipt mij het gevoel, waarom lukt het dan onvoldoende? Financiële voordelen: kloppen Risico’s: zijn afgedekt Budgetten: zijn beschikbaar Denk dat de oplossing dan ook tweeledig is:

Er moet een duidelijk scheidslijn komen tussen mensen die klaar zijn voor de arbeidsmarkt en gereïntegreerd kunnen worden en mensen die nog in een eerder stadium zitten. Nu komt het nog te vaak voor dat mensen in reïntegratietrajecten komen die helemaal niet “ready for action” zijn.

Op dit moment zeggen we tegen werkgevers dit is het verhaal en daar moet u zijn. Mijn beleving is dat je werkgevers niet alleen de uitgang uit het doolhof moet wijzen maar ze daadwerkelijk bij de hand moet pakken en samen optrekken om te uitgang (wajongeren in dienst) te bereiken.

Die crisis he..

Vandaag maakte ik weer eens kennis met de reïntegratiebranche..
Zelf ben ik bezig met mijn 3e IRO…en dat levert nog helemaal niets op.
Tsja, de economische crisis he…

Kon zelf alleen maar redelijk besmuikt hierom lachen. In mijn optiek biedt deze tijd juist de kans om zoveel mogelijk Wajongeren aan de slag te helpen..
Veelal jonge mensen, met een dosis motivatie en 0 risico….

Gelukkig zijn er ook nog clubs die e.e.a. wel door hebben:

http://www.rtvoost.nl/nieuws/?nid=98789
http://www.rtvoost.nl/nieuws/?nid=98781

Onderweg

Afgelopen dinsdag de feestelijke kick-off beleefd van het 100wajongeren project.
Denk dat we met deze insteek, via de bonden en CAO onderhandelingen daadwerkelijk een vuist kunnen maken.
Op de bijeenkomst heerste een goede vibe.
Er zijn zelfs al concrete banen toegezegt.
Dus vanuit die 100 wajongeren voor het einde van het jaar, hebben we nu nog ongeveer 88 toezeggingen nodig.
Kijk, dat gaat de goede kant op..

Het goede van dit project is (en nu ben ik natuurlijk wel even mezelf indirect complimenten aan het geven) is dat het door mensen gebeurt die maar 1 drive hebben: zoveel mogelijk mensen aan het werk helpen.

Ontmoetingen

Het afgelopen jaar ben ik intensief bezig geweest met het Wajong vraagstuk.
Veel bedrijven bezocht, in de keuken van een groot reintegratiebedrijf gekeken, veel Wajongeren gesproken en andere stakeholders (overheid, UWV)

Wat mijn hierbij opvalt is dat niet alle seinen op werk staan in Nederland.
Met andere woorden, waarom slagen we er als "BV NL" niet in om meer mensen aan het werk te helpen.
Ik denk dat de prikkels niet goed zijn.
Zo draait reintegratie wat mij betreft niet zozeer om mensen intensief te begeleiden, daarvoor zijn andere instanties....Het gaat mij om werk, en als er werk is, begeleiding (evt.) op de werkplek.

Verder ben ik het veld ingestuurd met de boodschap dat Wajongeren gedreven en gemotiveerd zijn. Dat klopt natuurlijk niet. "gewone" werknemers zijn ook niet allemaal gedreven en gemotiveerd. Ik zou alle fondsen willen inzetten op de mensen die daadwerkelijk gedreven en gemotiveerd zijn en daar intensief meer aan de slag gaan. Denk dat we daar onze handen al wel vol aan hebben.

Testbericht

Dit is een test van Jaspers blog voor de website 100wajongeren